Van strandtent tot skateboard

Thessa Lageman is een ervaren tekstschrijver met journalistieke achtergrond. Bij haar eigen tekstbureau Onder Woorden houdt ze ervan interviews om te toveren tot mooie verhalen. Zelf is ze ook een bijzonder verhaal. Zo schreef en tekende ze met acht jaar boekjes over een kattenfamilie die allerlei magische avonturen beleefde, studeerde ze Arabisch en journalistiek, verhuisde ze ruim twintig keer en sliep eens in een toren op de Chinese muur. Nu woont ze in een gezellig hofje in Scheveningen met haar vriend Sjoerd-Jeroen, twee kinderen van vijf en elf jaar en poezen Tommy en Annika. Haar werkplek zit in een oud monumentaal schoolgebouw.

‘Thuis waren de bergen was op de achtergrond vaak te hoog’

Sinds driekwart jaar heb ik een kantoor nabij de Scheveningse Boulevard en dicht bij huis. Het is zo’n vijf minuten op de fiets, ik zou ook kunnen lopen. Het zit in een oude school, een rijksmonument uit 1931 dat nu een bedrijfsverzamelgebouw is. Het is een licht gebouw met veel ramen, brede trappen en ruime gangen. Het is een leuk idee dat hier vroeger kinderen rondrenden die leerden voor beroepen als instrumentenmaker, smid, schilder, timmerman of elektricien.

Hiervoor heb ik even vanuit huis gewerkt. Ik heb daar echter geen aparte werkkamer en de bergen was op de achtergrond bij mijn video-belafspraken waren vaak te hoog. Verder zijn mijn buren heel aardig, maar ze kletsen veel met elkaar – op straat onder mijn raam. Ik ga dus graag naar kantoor, ook als het maar een paar uurtjes kan. Het grappige is dat ik er niet op zoek was, maar dit kreeg aangeboden. Het was zo’n mooie, fijne plek, dat ik niet kon weigeren.

‘Toen ik voor mezelf begon, werkte ik zo’n beetje altijd’

Ik deel een grote ruimte met andere creatieve ondernemers, zoals filmmakers, grafisch ontwerpers, architecten, een communicatieadviseur en stedenbouwkundige. Sinds kort werkt mijn partner Sjoerd-Jeroen hier ook. Dat is best apart, maar vooral gezellig. Hij is geen ondernemer, maar docent en wetenschapper en hoeft momenteel niet vaak op zijn werkplek in Groningen te zijn.

Ons lokaal is rechthoekig, met ramen aan een zijde, acht ronde plafondlampen, bureaus verspreid door de ruimte en veel planten. We kijken uit op een grote kerk en vanuit de gang op een kleine, verstopte begraafplaats uit 1780, waar onder andere de schrijfsters Betje Wolf en Aagje Deken begraven liggen. Verder hebben we een klein keukentje en een wc. We hebben een hok gebouwd voor belafspraken en interviews. Eventueel kan ik daarvoor ook een ruimte beneden gebruiken. De mensen van de andere bedrijven in dit gebouw zie ik in het voorbijgaan en zou ik nog willen leren kennen. Beneden zit portier Henk, die het fort bewaakt.

Werken doe ik grotendeels onder schooltijden en op sommige dagen langer. Toen ik voor mezelf begon en reisgidsen schreef en vertaalde uit het Arabisch, werkte ik zo’n beetje altijd. Tot ik bedacht dat vrije weekenden en misschien ook wel avonden fijn zijn. Inmiddels is mijn negen-tot-vijf-mentaliteit veranderd in negen-tot-drie omdat ik als eigen baas zelf mijn tijd kan indelen, en dus gewoon mijn kinderen van school kan halen. Ik merk ook dat het gezonder is om niet elke dag acht uur achter mijn computer te zitten. Tegenwoordig neem ik ook een groot deel van de schoolvakanties vrij. Heel fijn.

‘De zee zien is een goed begin van mijn dag’

Met Sjoerd-Jeroen heb ik de dagen dat we voor de kinderen zorgen verdeeld. Op mijn dag sta ik op met de kinderen en breng de jongste naar school. Als het zijn dag is, ga ik eerst even rennen langs het strand. Of ik begin eerder met werken, als ik veel werk moet afronden. Op de fiets luister ik meestal een stukje van een podcast, vooral over mijn vak, ondernemen of nieuws. Sowieso maak ik een omweggetje langs het strand om even de zee te zien. Die ziet er altijd anders uit. In de winter zijn de strandtenten weg en is er meer ruimte, maar ik vind het strand het hele jaar door geweldig.

De zee zien is een goed begin van mijn dag. Nog beter is het om even op het strand te lopen. Daar zou ik meer tijd voor willen maken. Of, nog beter: een duik nemen. Maar dat doe ik helaas vrijwel nooit, omdat ik een koukleum ben en er niet van houd om laat met werken te beginnen. Recent heb ik geprobeerd te stoppen met koffie, maar ik ben toch weer begonnen. Ik houd het sowieso bij één kop per dag. Bij aankomst op mijn kantoor drink ik dus één koffie met veel opgeschuimde havermelk en de hele dag door Earl grey thee. Soms zijn er al andere kantoorgenoten aan het werk, soms komen ze later en soms ben ik de hele dag alleen.

‘In principe heb ik een hekel aan samen lunchen’

Ik kijk in mijn agenda of ik afspraken heb en wat ik heb gepland die dag te doen. Natuurlijk komen er geregeld dingen tussendoor of is er iets waar ik meer zin in heb. Ik ga altijd geconcentreerd aan de slag, vaak met muziek op mijn koptelefoon. Vlakbij wordt een rotonde gebouwd, dus dat bouwgeluid overstemmen is soms wel nodig. Of kletsende of bellende kantoorgenoten. Momenteel werkt de zender Accuradio heel goed voor mij.

Ik heb een eigen hoekje gemaakt met twee bureaus tegen elkaar, met daarop onder andere wat planten en nepbloemen, plus een zoutlampje. Als ik eraan denk, ga ik even aan mijn bureau staan dat ik omhoog en naar beneden kan draaien. Dat is een Ikea-bureau van de kringloop in de buurt. In mijn kast heb ik opschrijfboekjes liggen, pennen, enkele boeken en wat tijdschriften met mijn publicaties. Op mijn bureaus heb ik een Macbook, los HP-scherm, los ergonomisch toetsenbord en een muis met draad.

We hebben een luchttafel in onze ruimte en meestal lunchen we samen. In principe heb ik een hekel aan samen lunchen, maar deze mensen zijn allemaal aardig. We bespreken interessante dingen en zo kom ik even achter mijn computer vandaan. Ik eet vier boterhammen, momenteel houd ik van tomaten in plakjes met olijfolie, zout en peper. En van speculoos, witte chocoladepasta en vegetarische filet american. ’s Middags snijd ik vaak fruit in stukjes, of ik eet wortels.

Gelukkig kom ik ook wel buiten. Eens per maand doe ik straatinterviews voor mijn rubriek voor de Consumentenbond, soms maak ik verslagen van bijeenkomsten en binnenkort ga ik voor de gemeente Den Haag interviews doen met bewoners van een wijk “met uitdagingen”. Ook spreek ik weleens af met vakgenoten of intervisiegenoten, of ik ga naar een workshop of netwerkbijeenkomst. Als ik de kinderen moet ophalen, moet ik op tijd op school zijn en dus niet te laat op de fiets springen. Vaak gaat de tijd snel en moet ik toch weer racen, helemaal als het mijn kookweek is en ik ervoor moet zorgen dat er eten op tafel staat. Thuis hebben we namelijk niet alleen de kinder-zorgtaken verdeeld, ook het huishouden.

‘Skateboardles is tot nu toe vooral doodeng en dus minder genieten’

Soms zou ik wel vaker vrij willen nemen, gewoon omdat het kan, meer strandwandelingen maken en Tripel bier drinken in een strandtent, en meer leuke verre reizen maken. Ik leer ook graag nieuwe dingen en fris graag mijn kennis op. Zo volgde ik recent workshops over interviewen, filmen en eindredactie en over omgaan met verwachtingen van klanten. Verder zit ik sinds kort op skateboardles, maar dat is tot nu toe vooral doodeng en dus minder genieten. Al is het wel leuk als iets uiteindelijk lukt en heb ik me er inmiddels bij neergelegd dat het gewoon een kwestie van veel oefenen is. Ik ben ook met allerlei soorten yoga begonnen, dat is fijn en goed tegen stress.

Ik kan ook genieten van het feit dat ik al tien jaar 100% zelfstandig ben en zelf kan bepalen wanneer en waar ik werk en voor wie. Hierdoor kan ik bijvoorbeeld vrij nemen om mee te gaan met activiteiten van de school van mijn kinderen: naar een museum, een herfstwandeling maken of naar de bibliotheek gaan. Ik kan ook genieten van het simpele feit dat ik zo’n fijn, rustig kantoor heb. En als ik een leuke nieuwe opdracht heb of juist een groot project heb afgerond en goede feedback heb ontvangen. Of gewoon als ik wat lekkers heb meegenomen naar kantoor, zoals marsepein of een reep chocola.