Monique van de Vall | Verhalenophaler en tekstschrijver

Van dijkwandeling tot cockpit-werkplek

Monique van de Vall is verhalenophaler binnen de context van tekstschrijver. Zo omschrijft ze het zelf op LinkedIn. Of ze nu interviews doet, vacatureteksten maakt of websites schrijft: uiteindelijk gaat het om de vraag wat de ander beweegt om te doen wat hij doet. Ieder mens en iedere organisatie heeft een verhaal. Ze tekent onder meer verhalen op voor een ziekenhuis, woonzorginstelling, bank en woningcorporatie. Ook redigeert ze teksten voor magazines, websites en boeken. Ze zoomt in op de taal van de ander en zoekt het haakje, de verbinding. Dan gaat bij haar de energie stromen. Monique werkt graag op locatie, maar ook met veel plezier vanuit haar huis in Zaltbommel. Ze houdt van haar vak en ‘werkt nooit’. Daarom hangt er soms ook ’s avonds nog weleens een opdrachtgever aan de lijn. Meer over haar werk en werkwijze lees je op haar website.

‘Op 1 juli was het vijftien jaar geleden dat ik me heb ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Daarvoor heb ik bij kleinere communicatiebureaus gewerkt en werd in between jobs vaak gevraagd om een tekst te schrijven. Dat werd zo substantieel dat ik besloot een eigen bureau te beginnen. Mijn vader bedacht de naam van mijn bureau, Valleur. Een mix van het Franse ‘valeur’, dat ‘waarde’ betekent en mijn achternaam. Het past bij wie ik ben en hoe ik werk. In eerste instantie wilde ik het naast een baan doen en startte kort na de inschrijving met een detachering op de marketing- en communicatieafdeling van een grote organisatie.

Ik was benieuwd of zoiets groots wel bij mij zou passen. Maar ik merkte al snel dat er binnen zo’n grote organisatie net zo goed allerlei kleine bedrijfjes zijn. Tijdens de lunch met mijn collega’s zag ik heel veel mensen voorbijkomen die blijkbaar bij hetzelfde bedrijf werkten. Dat vond ik leuk en ik kon daar goed gedijen. De organisatie was ook heel relaxed. Zolang je jouw werk leverde, kon je zelf je tijden indelen. Ik kon daar werken of vanuit huis. Die ruimte vond ik een verademing. Aangezien mijn dag altijd 24 uur heeft, deed ik het werk voor Valleur ernaast. De detachering was tijdelijk en heeft uiteindelijk ruim een jaar geduurd.

Bij detacheringswerk en andere klussen moet je je als zzp’er van tevoren wel realiseren dat je een ‘externe collega’ bent. Is er een strategische teamvergadering, dan ben je daar meestal niet bij. Daar moet je tegen kunnen. Als buitenstaander moet je hard werken om de cultuur een beetje te snappen, vind ik. Hoe gaan ze in het bedrijf met elkaar om? Hoe bedoelen ze wat ze zeggen? Het is investeren, maar ik vind dat leuk en belangrijk.

‘Mijn werkhoek is mijn cockpit, een fijne plek om te zijn’

Sinds 1 januari 2007 werk ik helemaal zelfstandig vanuit mijn huis in het centrum van Zaltbommel. Als werkplek heb ik een bureau in de woonkamer, in een werkhoek tegenover de deur waar je de kamer binnenkomt. Het is een ideale plek. Nu is het aangekleder dan in het begin en ik heb mijn huis een paar jaar geleden verbouwd. Daarvoor had ik een los bureau en dat is nu een hoek-werkplank. De plank zit aan de voorkant van het huis onder een groot raam en gaat verder tegen de muur. Ik werk op de knik, met twee schermen en aan beide kanten plek om spullen neer te leggen en op te bergen. Tegenover het bureau heb ik mijn werkkast.

Ik werk liever in de woonkamer dan aan de achterkant van mijn huis. Daar heb ik een bijkeuken annex schuur en veel mensen hebben geopperd dat ik daar mijn kantoorruimte kan maken. Dat kan inderdaad makkelijk, maar dan kijk ik naar de tuin en daar is niemand. Zaltbommel is geen grote plaats en het is niet druk op straat maar ik vind het heerlijk om mensen voorbij te zien komen. Beweging zien is prettig. Mijn werk is al vrij solistisch, dus daardoor wint deze ruimte het van een kantoor aan de achterkant.

Mijn werkplek is mijn cockpit. Ik eet daar meestal ook. Het is gewoon een fijne plek om te zijn en door de verbouwing is het nog prettiger geworden. Werken met twee schermen als één groot bureaublad is ideaal. Dat zag ik voor het eerst tijdens de detachering en ik heb dat thuis ook geregeld. Links is mijn checkscherm voor input, rechts mijn werkscherm. Ik werk met een desktop en nam eerst altijd een usb-stick mee als ik op locatie ging werken. Nu heb ik ook een laptop die ik kan meenemen naar een klant. Alles staat op beide computers. Nu met corona doe ik de Teams-vergaderingen op de laptop en zet op de twee schermen open waar we het over hebben.

‘In alle vroegte langs de rivier wandelen heeft iets magisch’

De coronatijd heeft de wereld op z’n kop gezet. Ik werkte al veel thuis, maar ging ook vaak op pad voor interviews en ik sportte een paar keer per week. Dat viel allemaal weg. Ik ben toen vaker gaan lopen met vriendinnen, nu zo’n twee tot drie keer per week. We starten om zeven uur ’s ochtends. Terwijl ik eigenlijk een avondmens ben. Als de wekker gaat, denk ik elke keer: is dit een goed idee? Maar ik ga altijd, het is ook mezelf uitdagen; ik moet dit van mezelf. Niet omdat ik bang ben om anders lang in bed te blijven liggen, maar omdat het goed is om een structuur te maken. Goed voor het hoofd en het lijf en om fris en fruitig aan de dag te beginnen.

Meestal maken we een ronde van acht tot tien kilometer. Ik wil stevig doorlopen, zo’n zes kilometer per uur. Het eerste stuk over de dijk is altijd hetzelfde, daarna kunnen we via verschillende lussen terug. De route loopt langs een prachtig natuurgebied. We hebben vaste plekken met schapen en andere dieren en zien vrijwel altijd een paar ooievaars. Het is echt een feestje. De rivier heeft iets magisch en de Waal is nooit hetzelfde. Ook langsvarende vrachtschepen zijn mooi. Ik denk dan aan de levens die zich daar afspelen. De rivier vervoert hele levens.

Ik vind het heerlijk als de wereld in de ochtend nog een beetje van mij is, dat is het voordeel van vroeg opstaan. Na zo’n wandeling kom je opgefrist terug. Onderweg maak ik foto’s en we voeren goede gesprekken. Soms filosofisch, soms over dingen van het werk. Het is fijn om jezelf te kunnen toetsen bij een ander. Samen lopen is ook fijn omdat je het dan hebt afgesproken. Dat helpt, maar we zetten er geen druk op. Als het niet uitkomt, dan niet. Ik merk wel dat ik mijn dag erop aanpas. Als ik afspraken buiten de deur heb, maken we een korter rondje. Rond half negen ben ik terug en dan ga ik douchen, andere kleren aantrekken en aan het werk. Ook op de dagen dat we niet lopen sta ik meestal op tijd op. Mijn werkdag start hiermee vroeg.

‘Mijn werkende leven is verknoopt met wie ik ben’

Mijn dag duurt 24 uur, zeg ik altijd. Niet dat ik om twee uur ’s nachts opsta om te gaan werken maar mijn werkende leven is verknoopt met wie ik ben. Het is inherent aan hoe ik leef. Ik ben best veel aan het werk en sta altijd “aan”. Ik ga gerust ’s avonds om tien uur nog ergens naar kijken waar een ander dat misschien de volgende ochtend om half negen doet.

Het is mijn valkuil dat ik mijn werk zo leuk vind, dat ik veel aan het werk ben. Voor lezen of televisiekijken kan ik het geduld niet altijd opbrengen. Ik onderneem veel dingen buitenshuis, maar een dag op het strand liggen is niks voor mij. Ik wil altijd iets nuttigs doen en het moet altijd ergens over gaan. Je moet iets leuk vinden, anders is het werk. En ik werk nooit. Ik heb ook geen voorkeur voor bepaald werk want het gaat me altijd om de mensen met wie ik het doe. Ik zou ook voor een nietjesfabriek kunnen werken, als het maar is met mensen die hun werk ook leuk vinden. Daar krijg ik energie van.’

Vergelijkbare verhalen